Een hand met een pistool. De arm gaat omhoog. Dan: een knal, een lichtflits en een rookwolk. Het schot is gevallen! Geen gegil, geen bloed, geen sirenes. Het is het startschot voor de schaatsmarathon van 125 rondes.
David, John, Kees en Willemien zijn een avondje uit. Denk niet dat schaatsbaan De Uithof lijkt op het Thialfstadion, dat de televisie ons toont. De tribunes zijn matig bezet, geen hard juichend publiek, geen muzikanten. Ook het licht lijkt niet op dat van een tv-uitzending. Toch hebben we alle vier een leuke avond gehad.
Op de tv zie je een start van twee rijders en dat gaat heel anders dan wanneer, zoals bij een marathon, een grote groep in volle vaart jouw kant op komt. Soms wordt er fel geknokt soms is er een rondje “rust” waarin men elkaar een duwtje in de rug geeft. In de bochten staan pionnetjes en die moeten direct weer op de juiste plaats komen te staan. Als de bel luidt voor de laatste ronde is de tribune bij de finish goed bezet, maar aan de overkant zit bijna niemand. Na de finish komt iedereen in beweging en bij de rijders lijkt de sfeer heel ontspannen. Dan staat ook iedereen met elkaar te praten al hoorde ik hier en daar ook wel mopperen over een boete. De prijsuitreiking is sober en trekt niet veel aandacht. Jammer, de rijders verdienen beter. Dan wordt de baan gedweild, glanzend ligt hij erbij. Het laatste woord is voor de lady speaker.
Ik hoop dat de foto’s een goede indruk geven van een leuke schaatsavond.
Willemien