Vroem. Vroem, vroem. Vrrrroem en weg zijn ze. Een flinke zandwolk en veel herrie, dat is motorcross. De mannen zijn er gek op, ze worden euforisch van het geluid. Je ziet ze glimmen en groeien, zowel de deelnemers als de toeschouwers. Kees is ook zo’n toeschouwer, hij heeft 901 foto’s gemaakt van motorcrossers in actie. Sprongen en bochten, hij kon er geen genoeg van krijgen.
Wij zijn zaterdag 4 september met z’n vieren naar een motorcross geweest, Kees, John, David en ik. Ik zag het voor het eerst en ik was echt onder de indruk. Uiteraard van het lawaai, maar dat wist ik al wel van de tv. Ik heb met open mond staan kijken naar wat de rijders allemaal bij zich hadden, hoe ze naar zo’n cross toekwamen en hoe ze zich voorbereidden. Sommigen met een gewone aanhanger, anderen met een flinke bus of caravan, maar ik zag ook trailers die niet onderdeden voor een luxe paardentrailer, hooguit wat minder groot.
Toch heb ik genoten. Natuurlijk, het was mooi weer, maar ook de sfeer rondom de wedstrijden was ontspannen. Iedereen was aanspreekbaar en vond het goed om gefotografeerd te worden. Een man was als een kind zo blij toen hij vertelde dat hij in zijn klasse tweede was geworden. Ook na de wedstrijden was fotograferen geen enkel probleem. Vermoeide en bezweette mannen vonden het prachtig toen ik zei dat ik al genoeg bochten en sprongen had gezien en dat ik nu wel eens mannen zonder helm wilde fotograferen. Een fotoclub bij hen op bezoek dat was nog niet eerder gebeurd.
Wat David en John de hele middag hebben gedaan weet ik niet, zo af en toe zag ik ze in de verte. Toen we na afloop koffie dronken, vertelden ze dat zij ook hadden een heel leuke dag gehad. Maar waar en wat ze nu hadden gefotografeerd zien jullie te zijner tijd wel.
Tot slot voor de feministen onder ons, ik heb bij de jeugd twee meisjes zien meerijden. Hun resultaat weet ik niet want we zijn voor de prijsuitreiking naar huis gegaan. Toen waren zelfs de mannen moe van het lawaai.
Willemien